معرفی واحد آموزش ارتقاء سلامت

آموزش و ارتقاء سلامت  روند و جریانی است با ابعاد اجتماعی ،ذهنی روانشناختی و مرتبط با فعالیت هایی که موجب افزایش توانایی های مردم در اخذ تصمیم مبتنی بر اطلاعات می شود تا منجر به تاثیرگذاری بر سلامت فردی ،خانواده و جامعه گردد .

– مجموعه تجربیاتی که بر عادت ها ، گرایش ها و دانش های مرتبط با بهداشت فردی ،اجتماعی و نژادی موثر واقع می شود .
– فرایندی است که اگاهی ،انگیزه و کمک لازم را برای در پیش گرفتن و نگاهداری کارهای سالم و سبک زندگی سالم برای مردم فراهم می آورد و خواهان دگرگونی های زسیت محیطی لازم برای آسانتر رسیدن به این هدف است و اموزش و پژوهش را در این راستا به اجرا در می اورد .
– عبارت است از دانسته های زیستی ،بهداشتی ریافاجتماعی و تربیتی برای کار با مردم به منظور ایجاد و تغییر رفتار آنان در جهت بهبود سلامت جسمی ،روانی و اجتماعی و روندی است که منجر به توانمندی مردم در تصمیم گیری های بهداشتی فرد ،گروه و جامعه می شود و در این مسیر فراگیری و تغییر رفتار را برای ارایه دهنده سلامت و مصرف کننده آن از پیر تا جوان آسان می سازد .
-فرایندی است که بوسیله آن نه تنها دانش کسب می شود بلکه بوسیله آن ارزش ها و نگرش ها مورد کاوش قرار گرفته و با رفتارهای سلامت اتخاذ شده به افراد کمک تا داوطلبانه در جهت یک زندگی سالم تر گام بردارند.

تاریخچه آموزش سلامت در جهان :

آموزش سلامت در جهان تا اواسط قرن بیستم به عنوان یکی از وظایف اصلی در زمینه بهداشت عمومی نیز شناخته نشده بود . در حقیقت فعالیت های منظم مبتنی بر طرح ریزی قبلی در آموزش سلامت در سطح بینالمللی پس از تاسیس سازمان جهانی بهداشت در سال ۱۹۴۸ آغاز شد .

تاریخچه آموزش سلامت در ایران:

در ایران مدت ها پس از تاسیس وزارت بهداری در سال ۱۳۲۰ عملا فعالیت های آموزش بهداشت در سطح محدودی از سال ۱۳۳۰ به بعد آغاز شد که در ابتدا فعالیت های آن متوجه مسایل ریشه کنی مالاریا گردید و به تدریج درطی سال های بعدفعالیت هایی نظیر بهسازی محیط ، تالف مواد درسی و مطالب خواندنی و تهیه پوستر و بولتن را بر عهده گرفت .بعد از سال ۱۳۴۰ واحد آموزش بهداشت وزارت بهداری تجهیز شد و به حالت فعال تری در آمد . سرانجام در سال ۱۳۵۱ اداره ی آموزش بهداشت به دفتر آموزش بهداشت تبدیل شد و عهده دار انجام رسالت های مربوط به آموزش بهداشت در سطح کشور گردید .

اهداف :
۱- دادن آگاهی به مردم : این هدف با آگاهسازی مردم و انتشار دانش علمی در باره پیشگیری از بیماری ها و ارتقای سلامت تحقق می یابد .اگاهی یافتن موانع پیش داوری و پندار نادرست را از بین می برد
۲- ایجاد نگرش مثبت : هدف دوم آموزش سلامت از هدف اول مهم تر است چون تنها آگاه کردن مردم از سلامت و بهداشت کافی نیست . مردم باید علاقه مند شوند که عادات و روش زندگی خود را دگرگون سازند .
۳- رفتار سلامت : نهایت هدف آموزش سلامت تغییر رفتار و جایگزین کردن رفتا های سلامت زا در جامعه است .
۴- آموزش سلامت با بالا بردن سطح دانش و مهات افراد به آنها کمک می کند تا در مورد سلامت خود و خانواده و جامعه ای که در آن زندگی می کنند قادر به تصمیم گیری شوند .
۵- در آموزش سلامت تعالی رفتار های سالم در جامعه اعم از سلامت محوری در رفتار و نگرش سیاستمداران ، ارتقای سلامت در برنامه ریزی های محلی و رفتار های سلامت گرایانه در آحاد مردم دنبال می شود .
۶- هدف آموزش سلامت قرار دادن سلامت به عنوان یک ارزش اجتماعی ، تشویق مردم در استفاده صحیح از خدمات بهداشتی و آگاه کردن آنها از نیاز های خود و الویت بندی آنها و جلب همکاری و مشارکت آنها برای رسیدن به جامعه سالم و سلامت جامعه است.
۷- اموزش سلامت تقاضای استفاده از مراکز بهداشتی را درطول زندگی افراد کاهش داده و موجب ” افزلیش زندگی برای سالها ” خواهد شد . بنابر این می تواند در کاهش تقاضا و هزینه های خدمات درمانی بسیار موثر باشد .
۸- دیدگاه آینده نگرانه آموزش سلامت بر رویکرد مکتب اصالت ” نشاط ” اهمیت آموزش سلامت را به عنوان یک رویکرد برای توانمند سازی مردم و جوامع در برخورداری از یک زندگی باکیفیت و پرنشاط نشان می دهد