روز دانشجو مبارک

از راه رسیده و نرسیده، گام‏ های آلوده‏ اش را بر خاک ایران گذاشته و حالا قربانی می‏ خواهد. گرگی است که بر گله خواهد زد و چوپان، به افتخار هم‏نشینی با او، بهترین‏ ها را قربانی می‏ کند.
سه قطره خونی که 16 آذر 1332 به پای نیکسون ریخته شد و سنگفرش‏ های دانشگاه تهران را نگین کرد، هنوز هم زنده و جاری است.
هنوز این قطره‏ های سرخ، بخار بلند می‏ شود و اگر نبود که برای حفظ سنگر ایستاده‏ اند، جاری می‏ شدند و دانشگاه و تهران را با خود می‏ بردند.
بوی تازگی که از عصاره جان دانشجو برمی‏ خیزد، همراه با بوی سنگفرش‏ های لگدمال شده دانشکده فنی، در خیابان‏ های دانشگاه می‏ پیچید، از زیر در می‏ گذرد و تمام ایران را فرا می‏ گیرد. آن وقت به یاد می‏ آوری که در 16 آذر، خشم و اعتراض دانشجویان را با گلوله پاسخ گفتند و تن‏های نحیفشان را پیش پای نیکسون، به خاک و خون کشیدند.
قلم‏ های شکسته و دفترهای پاره را به یاد می‏ آوری که این‏جا و آن جا، روی پله‏ های دانشکده فنی افتاده بودند و فریادهای فرو خفته‏ ای که از آن به بعد، هر سال، فضای دانشگاه را پر می‏ کند.
هنوز هم اگر لابه ‏لای دیوارهای دانشکده فنی را خوب بنگری، زخم‏ های گلوله را می‏ توانی ببینی؛ گلوله‏ هایی که 16 آذر، پیکر دانشگاه را خراشیدند و آذر اهورایی را به بهمن جاویدان پیوند زدند.
خوب گوش کن! هنوز هم در راهروهای دانشگاه، صدای فریاد حق طلبانه دانشجویان شنیده می‏ شود. مرگ را به ذلت ترجیح دادند و امروز، فریادی که برآوردند، به موجی عظیم تبدیل شده است که همچنان زنده و جاری به پیش می‏رود.