طلوع فجر چهل و دوم مبارک

خیابان‏ها راه افتاده بودند تا رود شوند و به دریای آزادی بپیوندند.

آسمان بر شانه‏ های شهر آمده بود تا حس آسمانی بودن، در پرنده ‏ها فراگیر شود. پرنده ‏ها، عطر پرواز را بر دیوارهای نقش بسته به خون می‏نوشتند. انسان، از سایه‏ هایش فاصله می‏گرفت تا آرمان شهر را بیافریند؛ در روزهایی که بهار به سرنوشت زمستانی زمین فکر می‏کرد.

مردی که شبمان را به روز رساند…

آن روز، تمام دنیا به فرودگاه مهرآباد ختم می‏شد. انگار دنیا می‏خواست دوباره متولد شود! قدم که بر پله‏ های آمدن گذاشتی، پرواز بر شانه‏ های ما نشست و عطر لبخندهای ما، درختان را از پشت دیوارهای برفی صدا زد.

درختان، سر از پشت زمستان برآوردند و شکوفه‏ ها، به بهار لبخند زدند تا زمستان، بودن خویش را فراموش کند. با هر قطره خونی، شکوفه سیبی به زندگی لبخند زد و بهار، به باغچه‏ ها رسید.

کسی آمد تا جهان را تقسیم کند. کسی آمد، تا آینه ‏ها را تقسیم کند و شب را به روز برساند و چراغ‏های امید را در دل همه شب‏های تنهایی روشن کند. کسی آمد که چشم‏هایش روشنی دل‏هایمان بود.